Idaho, eigenlijk gewoon ene Jeff Martin, die voor de gezelligheid een groepsnaam koos, is niet van gisteren: hun/zijn eerste, ’Year after Year’, dateert al van 1993. Al wie toen studeerde spreidde tweemaal daags zijn matje en richtte zijn luchtgitaar op Boston. In ’95 schreeuwde NME over ’This Way Out’: ’Greg Dulli writing songs for Pavement.’ Complete onzin natuurlijk, maar de nieuwe politieke cultuur was nog niet uitgevonden, en een recensent vond weleens een bankbiljet in z’n promo-exemplaar. Daarna raakten we het spoor van Idaho enigszins bijster, maar dat is vooral te wijten aan een spijtig reisongeval in het Hoge Noorden, met zes jaar eenzame opsluiting in het pakijs tot gevolg.

En nu is er dus ’Levitate’, dat nog altijd sporen bevat van Martins oubollige college rock-verleden, maar ook een aangename tristesse uitstraalt. Er staan ook aardige verhaaltjes op zoals, ’Wondering the Fields’, dat vertelt over een match made in heaven waarvan hij noch zij op de hoogte is. Hij, een klein bang jongetje uit een oud Gorky-nummer, zegt: ‘You’re alive ‘cause / You break all the rules’. Zij is Sheena en punkrocker van professie, en ze haalt minachtend de schouders op. U kent wellicht het gevoel. In ’20 Years’, dat hier door zijn Sparklehorse-intro verbazend modern klinkt, herinnert iemand een vrouw ongevraagd aan een lang verdrongen romantisch avontuur. Ze gaf zich aan een vagebond, en ‘the stars fell into place / and you’re never going home’, maar hij bleek een lul, ‘messing up everything / and sent you flying home’. Bittere potten stroop, daar houden wij wel van. Nog! In ’On the Shore’, gezegend met een wondermooie gitaarriedel, is de zanger eindelijk de pijn voorbij en blikt hij met wazige ogen vol unfinished sympathy terug, en ’Levitate pt 2’ is simpelweg de mooiste instrumental sinds de vorige keer dat wij een mooi liedje hoorden waarin niet gezongen werd. Er komt wel af en toe een koortje in voor. Daarna is het vet zowat van de soep: ’Santa Claus Is Weird’ is alleen memorabel voor de titel, wat volgt is dikwijls vervelend, of misschien gewoon te veel van hetzelfde. Het is de ziekte van de tijd en het doet er niet toe, want we waren al lang overtuigd: Jeff Martin is een tedere anachronist. Men zegge het voort!

(nq)

this review is/was online at Humo
and is available here for archival purposes only